meel leek het net de poot van moeder geit. En ja,
ook het verhaal van de kleren van de Keizer. Die verhalen bevatten
wijsheden, humor en spanning. Ze maken je wijzer dan het sprookje van
“Boer zoekt vrouw”.
In die tijd was het voorlezen van een verhaal
en het kijken naar een illustratie iets om naar uit te kijken. Ik
vond het jammer als het verhaal was afgelopen en je moest gaan
slapen. Het sprookjesboek en de illustraties die er in stonden. Alles
staat in mijn geheugen gegrift. Er stonden mooie, enge en moeilijke
sprookjes in. Op de omslag stonden verschillende tekeningen. De rug
van het boek was kapot, zo vaak was er uit voorgelezen. Ik baal nu
dat ik het niet meer heb.
Ook
genoot ik van het verhaal van Piggelmee en het tovervisje, en van al
die verhalen ben ik wijzer geworden. Het was een deel van mijn
opvoeding, nog belangrijker dan de lepel met levertraan of het
uitspoelen van de zeep uit je haar met een beetje warm water en
azijn.
Eén
keer ben ik tijdens het voorlezen met mijn kop op de punt van de
salontafel terecht gekomen. Op die tafel lag ter bescherming een
glasplaat. Mijn vader wilde tijdens het voorlezen een slok koffie
nemen. Daardoor bracht hij mij uit mijn evenwicht. Ik werd hevig
bloedend naar de badkamer gebracht, waar mijn zuster in plaats van
ontsmettend waterstofperoxide, bijtende aceton op een watje deed. Ik
heb vijftig jaren later nog altijd een klein litteken boven mijn
linker oog. Een dierbaar litteken, want het herinnert mij eraan dat
ik werd voorgelezen.
Aart