Tekst over de honderdste schrijfopdracht en Mia's reactie daarop

Honderd!

Voor mij is dit niet de honderdste tekst maar ver weg zit ik er niet van.

Ik vind het zo leuk al die schrijfopdrachten dat ik ze allemaal probeer te maken ook al moet ik er daardoor zoals vandaag even een paar tegelijk achter elkaar uit "jassen" zoals ik dat dan noem. Soms door tijdgebrek o.i.d. kom ik er niet aan toe om achter de computer te zitten.

Maar ik ben elke dag nieuwsgierig naar wat Mia nu weer heeft verzonnen.

Toen ik voor 2 weken in Frankrijk werkte en daar geen internetverbinding had, heb ik het ondanks het werk daar toch een beetje gemist. En nu dubbel werk want ik wil alles inhalen....

Maar dat geeft niet, want ik vind het zo enorm leuk.

Het is ook goed dat Mia verschillende opdrachten geeft, teksten maken over iets uit je jeugd,

of je mening geven over iets, een woordspelletje of zelfs een gedicht proberen te maken.

Lekker afwisselend en je leert er heel veel van.

"En zo blijf je aan de bak" zoals ze zelf al zegt.

En dat is ook zo, als je eenmaal begonnen bent met schrijven is het goed om er mee door te gaan. In het ritme te komen van regelmatig iets schrijven, een grote tekst, een onzinnige test, een kleine tekst of een paar woorden.

Bijkomend voordeel is dat Mia ons werk beoordeelt. Zo heb je toch het idee hoe beknopt die beoordeling ook is, dat iemand je een beetje de goede kant op stuurt. Of je aanraadt te stoppen als het echt niets wordt. Maar dat zal ze zo snel niet doen vermoed ik, want wat voor kritiek er op een tekst ook is, er schemert altijd wel door dat je toch goed bezig bent.

En dan twijfel ik wel eens. Is ze wel helemaal eerlijk, zal ze echt zeggen als iets niet goed is, of probeert ze alleen maar voorzichtig wat te sturen om niemand kwijt te raken in het schrijven.

Omdat ze zelf zo graag schrijft en weet wat voor plezier je eraan kunt beleven.

Ziet ze de schrijffouten wel allemaal als je zoveel moet nakijken?

Is ze niet bevooroordeeld op mensen die het al redelijk goed kunnen of gewoon talent hebben, om die beter te stimuleren, te bekritiseren of anders, dan bij degenen van wie ze vermoedt dat die het zien als een leuk tijdverdrijf of grappige hobby.

Hoe serieus wordt iedereen benaderd/ beoordeeld?

En in wat voor gat vallen we met z'n allen als het jaar om is. 
Helpt Mia ons dan niet meer?

Zullen er veel doorgaan met schrijven of juist blij zijn ermee te kunnen stoppen omdat het ook wel tijd kost?

Daarom dit jaar 366 dagen er vol tegenaan en dubbel genieten en tegelijkertijd heel veel leren, want het is om voor je het weet.

Bedankt Mia dat je dit op mijn pad heb gebracht.

Ik hoop dat je nog vele mensen zo op weg kunt helpen.

Nellie van Bekkum

Hoi Nellie, zoals gewoonlijk sla je de spijker precies op z'n kop. 
Je noemt allerlei argumenten, zowel van jouw kant als schrijver, als van mijn kant als schrijfcoach, die raak getypeerd zijn. Ik hoef er eigenlijk niet veel aan toe te voegen, behalve dan het antwoord op je vraag of ik de schrijffouten wel zie. 
Het antwoord is: ja, maar ik doe er niets aan. Ik voel me namelijk geen juf. Het is een compliment voor jezelf dat je dat tot nu toe nog niet gemerkt hebt. Veel fouten zul je dus niet gemaakt hebben! 
Ik let op de inhoud, op de opbouw van de teksten, de schrijfstijl enzovoorts, maar ik ga niet verbeteren. Alleen als een verhaal gepubliceerd wordt, doe ik dat. Fouten verbeteren heb ik decennia lang gedaan en dat doen andere leraren na mij met gemak. De spellingscontrole heeft dat karweitje trouwens grotendeels van mij overgenomen. 
Mijn talent is dat ik mensen kan stimuleren om te schrijven. Op allerlei manieren. Over allerlei onderwerpen. En dat doe ik inderdaad - zoals jij dat opmerkt - omdat ik zelf zo graag schrijf en weet wat voor plezier je er aan kunt beleven. Ik stimuleer vooral graag degenen die pas op weg zijn en een steuntje in de rug kunnen gebruiken. En ik ben eerlijk, zoals ik op de kennismakings-bijeenkomst van afgelopen zaterdag nadrukkelijk heb gesteld. 
Ik zal nooit iets schrijven om met alle geweld een schrijfliefhebber te kunnen behouden; waarom zou ik? 

Het is gewoon zowel mijn zegen als mijn handicap dat ik bijna te optimistisch ben en juist het originele en het unieke in alles en iedereen zie en wil benadrukken…

Mia Meijer