Als het om zomerweer gaat dan is Nederland een goede oefenschool voor het
omgaan met veranderingen. Een zomerdag kan zo maar veranderen in een herfstdag.
We rijden in augustus door de duinen en zien de bomen al verkleuren. Bij het
strand aangekomen gaat het na een uur regenen. Teleurgesteld spoeden wij ons
huiswaarts. Zo lang het niet gaat om noodweer met hagelstenen zo groot als
tennisballen, dan valt het allemaal wel mee. Degenen die naar Spanje gevlucht
zijn, claimen een schadevergoeding vanwege de verlammende hitte… Als het om
ingrijpende veranderingen gaat, dan moet de levenskunstenaar in ons aan het
werk. De levenskunstenaar leeft in het moment. Hij/zij kan loslaten, niet
alleen verstandelijk maar totaal.
We leven in één van de rijkste landen op de wereld waar alles goed
geregeld is en kunnen daardoor al moeilijker omgaan met tegenslag. We leren dat
we als vanzelfsprekend overal recht op hebben. We zijn verworden tot
veeleisende consumenten. We verkeren in de illusie dat we alles onder controle
kunnen houden: we leren voor een examen, we leven zo gezond als mogelijk, we
melden ons niet ziek en doen ons best op het werk. En toch kan het anders
lopen; we ontkomen niet aan ziekte en andere tegenslag. En laat ik het nu in
het vervolg bij mijzelf houden: Ik geef eerlijk toe dat ik de neiging heb om de
regie te hebben. Relativeren en humor zet ik in als het anders loopt en ik
besef heel goed dat ik lang niet alles in de hand heb.
Door schade en schande ben ik wijzer geworden maar ondanks dat beheers ik
de kunst van het loslaten nog maar een heel klein beetje. Voor mij is de grootste boosdoener angst. Voor
een deel is die angst een drijfveer om geen onverantwoorde dingen te doen die
mijn gezondheid, relaties of mijn carrière schaden. Dat is tot op zekere hoogte
een positieve kant. Dat wat mij in de weg zit is de verlammende kant van die
angst. Ik ben vaak bang dat men mij niet mag, dat ik buitengesloten word, dat
ik alles zal verliezen wat ik heb opgebouwd, dat ik langzaamaan aftakel en ziek
en eenzaam aan mijn einde kom. Verder besef ik dat anderen in meer of mindere
mate ook aan die angsten lijden. Dit besef maakt dat ik goed in contact kan
komen met anderen, wat ook wel weer positief is.
Blijft voor mij de uitdaging om met die angst te leven of liever nog die
angst kwijt te raken en fijn te leven en nu nog mooier: ook fijn te sterven!
Fijn te sterven!? Dat zeg ik wel met veel bravoure maar komt dit nu echt
uit mijn hart en hele wezen? Toch ligt hierin het grootste deel van de
uitdaging. Wat er ook gebeurt: uiteindelijk zal ik aan alles moeten sterven en
daar kan ik beter vanaf vandaag mee beginnen. Ik weet dat ik van het leven kan
en wil genieten. Van mijn naasten, van alles wat de natuur geeft. Dat ik ook
graag iets voor anderen wil betekenen. Dat zal beter gaan door nu al te
beginnen met loslaten, zoals een herfstblad het verkleuren niet tegen kan
houden. Uiteindelijk dwarrelt het op de wind naar de grond en gaat weer op in
het geheel. Daarom vinden wij dat zo mooi naarmate wij ouder worden.
Aart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten